Theater, een levend laboratorium

We kunnen  onszelf, niet vatten buiten de ons bekende structuren die betekenis bepalen, maar alleen in de taal waarin die betekenissen worden uitgedrukt. Tekst in het theater is een reeks dramatische handelingen  door toeschouwers waargenomen. Dramatische tekst, als reeks van dramatische handelingen, met leesbare betekenissen en open interpretatie door toeschouwers, draagt bij aan een kritische context voor drama, open voor publiek onderzoek. Het biedt een conceptuele basis voor het interpreteren en beoordelen van het dramatisch product.
Onze zoektocht naar betekenis is een voortdurende beweging van vooronderstelling, herziening, bevestiging. Een cirkel van verandering, waarbij vooruitgang betekent dat deelnemers en toeschouwers  weer terugkomen bij het uitgangspunt om hun opvattingen bij te stellen of zelfs te verwerpen in het licht van dramatische onderzoekingen, die zelf steeds bijgesteld worden. Leraar en leerling verenigen zich als onderzoekers in een levend laboratorium, drama gebruikend om menselijke interactie, organisatie en betekenis te interpreteren, waarbij ze het succesvol rekenen als het bereiken van een niveau van begrip m.b.t. tot het onderzochte het onderzoek voldoende bevredigt.

Openbaarheid - gelijktijdigheid productie en receptie

Zonder de acteur geen theater, zonder toeschouwer geen voorstelling.
Theater veronderstelt twee samenstellende delen: de acteur en de toeschouwer. Deze twee impliceren een derde, nl de andere persoon, de rol, het personage dat de acteur naar het publiek belichaamd. Theater is  persoon A, die X belichaamt, terwijl S toekijkt.
Een voorstelling heeft een vergankelijk karakter; niet alleen omdat het in een bepaalde tijd wordt gerealiseerd, maar vooral omdat het aan haar producent verbonden blijft. De tekensamenhang bestaat alleen in het proces van de voorstelling en kan ook alleen tijdens dat proces ontvangen worden. Het bezit geen overdraagbaar, herhaalbaar zelfstandig bestaan. Deze gelijktijdigheid is karakteristiek voor theater:  de openbaarheid

De ontmoeting als rode draad

De ontmoeting als richting gevende rode draad, houdt rekening met minstens twee culturele werkelijkheden en biedt ruimte voor het onderkennen van verschillende interak­tieprocessen ertussen.
In het repetitielokaal wekt deze benade­ring veel energie en daagt uit tot nieuwe combina­ties van theatrale codes uitdaagt. Op het niveau van de voorstellingen voor publiek is er echter nog geen sprake van herkenning of affe produkten. Ze hebben nog sterk een experimenteel karakter.
De ontmoeting is echter maar de helft van de visie, zij verloopt nooit in een machtsvacuum. Bovendien grijpt het veranderingsproces zelf diep in op de individuele mens en verloopt crisimatig en schoksgewijs. Het vertoont ook terugvallen en regressies.
Maatschappelijk wordt op dit moment meer de de onmogelijkheden van de ontmoeting ervaren. Historisch gaat het om een proces met een tijdspanne van tientallen jaren zo niet eeuwen betreft, wat op het niveau van het individu betekent generaties. Op welke niveaus worden wij er nu mee gekonfronteerd.